Άσθμα: Οι βιταμίνες που δίνουν ανάσα

Το άσθμα είναι μια χρόνια ασθένεια των πνευμόνων που προκαλεί φλεγμονή και στένωση στους αεραγωγούς δυσχεραίνοντας την αναπνοή. Η κατάσταση αυτή προκαλεί συριγμό, δύσπνοια και δυσφορία στο στήθος. Δεν υπάρχει θεραπεία για το άσθμα, μπορεί όμως να αντιμετωπιστεί με φάρμακα. Ορισμένες βιταμίνες μπορούν επίσης να φανούν χρήσιμες στη θεραπεία του. Ανακαλύψτε λοιπόν ποιες βιταμίνες και θρεπτικά συστατικά μπορούν να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση του άσθματος και που θα τις βρείτε.

Βιταμίνη Ε

Η βιταμίνη Ε είναι μια λιποδιαλυτή αντιοξειδωτική βιταμίνη που βοηθά στην προστασία των κυττάρων από βλάβες που προκαλούνται από τις ελεύθερες ρίζες. Η συγκεκριμένη βιταμίνη είναι απαραίτητη στο σχηματισμό των ερυθρών αιμοσφαιρίων και βοηθά το σώμα μας να χρησιμοποιεί τη βιταμίνη Κ. Αν και η αυξημένη πρόσληψη βιταμίνης Ε μέσω της διατροφής σχετίζεται με χαμηλότερη συχνότητα εμφάνισης συμπτωμάτων άσθματος, η χορήγηση συμπληρωμάτων της εν λόγω βιταμίνης, δεν φαίνεται να επιφέρει καμία διαφορά σε άτομα με άσθμα, σύμφωνα με μια μελέτη του 2004 που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό “Thorax”.

Οι ειδικοί επισημαίνουν όμως ότι απαιτούνται περαιτέρω έρευνες σχετικά με την επίδραση της βιταμίνης Ε στο άσθμα. Οι ερευνητές πάντως  από τη Σχολή Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ παρατήρησαν ότι τα άτομα με χαμηλότερα επίπεδα βιταμίνης Ε και ωμέγα-3 λιπαρών οξέων, είχαν περισσότερες πιθανότητες να εδκηλώσουν άσθμα. Πλούσιες πηγές βιταμίνης Ε και ωμέγα-3 λιπαρών είναι οι ηλιόσποροι και τα αμύγδαλα.

Βιταμίνη C

Το σώμα μας δεν μπορεί να αποθηκεύσει τη βιταμίνη C, επομένως πρέπει να προσλαμβάνει τακτικά επαρκείς ποσότητες μέσω της διατροφής ή συμπληρωμάτων. Η βιταμίνη αυτή βοηθά στην επιδιόρθωση των ιστών του σώματος, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και μπορεί να βοηθήσει στη μείωση της φλεγμονής που δημιουργείται σε μια αλλεργική αντίδραση, όπως π.χ. συμβαίνει στο αλλεργικό άσθμα. Στο πλαίσιο μελετών διαπιστώθηκε επίσης ότι η βιταμίνη C βοηθά στη διατήρηση των αεραγωγών ανοικτών.

Μερικοί ασθενείς με άσθμα μάλιστα έχουν αναφέρει ότι παρουσίαζαν λιγότερο συριγμό, όταν η διατροφή τους περιλάμβανε πολλά φρούτα πλούσια σε αυτή τη βιταμίνη. Οι ειδικοί υποστηρίζουν ακόμη ότι η C αποτελεί ένα φυσικό αντισταμινικό το οποίο μπλοκάρει την απελευθέρωση ισταμίνης, που δημιουργεί τα αναπνευστικά προβλήματα. Πλούσιες τροφές σε βιταμίνη C είναι τα πορτοκάλια, οι πιπεριές και οι φράουλες.

Βιταμίνη Β 12

Η βιταμίνη Β 12, που ονομάζεται επίσης κοβαλαμίνη, παίζει σημαντικό ρόλο στη σύνθεση του RNA και του DNA, βοηθά στην ρύθμιση της παραγωγής των ερυθρών αιμοσφαιρίων και ενισχύει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού.

Σύμφωνα με τους ειδικούς από το πανεπιστήμιο του Maryland, μολονότι δεν υπάρχουν ακόμη κλινικές ενδείξεις για τα οφέλη της βιταμίνης Β 12 στη θεραπεία του άσθματος, ανεπίσημα στοιχεία δείχνουν μια πιθανή συσχέτιση μεταξύ της B12 και της μείωσης των χρόνιων συμπτωμάτων της συγκεκριμένης πάθησης. Συμβουλευτείτε το γιατρό σας σχετικά με το κατά πόσο η συγκεκριμένη βιταμίνη είναι κατάλληλη για την περίπτωση σας.

Βιταμίνη D

Η έλλειψη της βιταμίνης D είναι πιθανό -σύμφωνα με τους ειδικούς- να οδηγήσει σε άσθμα, καρδιαγγειακά νοσήματα και άλλα προβλήματα υγείας. Σύμφωνα με μια μελέτη του 2010, η βιταμίνη D μπορεί να βοηθήσει στον έλεγχο των συμπτωμάτων του άσθματος μειώνοντας την φλεγμονή των πνευμόνων.

Η βιταμίνη D συντίθεται από τον ίδιο τον οργανισμό με τη βοήθεια του ήλιου. Επειδή όμως τώρα το χειμώνα δεν υπάρχει πάντα αρκετή ηλιοφάνεια ή δεν βγαίνουμε τόσο συχνά στον ήλιο, καλό είναι να φροντίζουμε να προσλαμβάνουμε την συγκεκριμένη βιταμίνη από τη διατροφή μας. Τη βιταμίνη D θα τη βρείτε στο συκώτι, τα ιχθυέλαια, τον κρόκο του αυγού, τη ρέγκα, το σολομό, και τον τόνο.

Μαγνήσιο

Οι ειδικοί έχουν παρατηρήσει κάποια σύνδεση μεταξύ χαμηλών επιπέδων μαγνησίου και άσθματος. Στο βρογχικό άσθμα, οι μύες γύρω από τους αεραγωγούς συστέλλονται, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα να φθάνει λιγότερο οξυγόνο στους πνεύμονές. Για τη σύσπαση των μυϊκών ιστών της περιοχής είναι απαραίτητα ορισμένα ανόργανα συστατικά όπως το μαγνήσιο.

Χωρίς επαρκή επίπεδα μαγνησίου, οι μύες είναι περισσότερο ευάλωτοι όταν εκτίθενται σε κάποιο αλλεργιογόνο. Μερικά υγιεινά τρόφιμα που περιέχουν μαγνήσιο είναι το σπανάκι, τα φασόλια, οι ξηροί καρποί και τα δημητριακά. Σε γενικές γραμμές πάντως τα λιγότερο επεξεργασμένα τρόφιμα, περιέχουν και περισσότερο μαγνήσιο.
Πηγή: PATHFINDER

Ψ Α Ρ Ι Α & ΒΑΡΕΑ ΜΕΤΑΛΛΑ!

Βαρέα μέταλλα και κατανάλωση ψαριών

Written by  Παπαδημητρίου Κωνσταντίνα Διαιτολόγος – Διατροφολόγος, MSc

Ασφάλεια τροφίμων

Τα περισσότερα περιστατικά τροφογενών λοιμώξεων από κατανάλωση ιχθυηρών οφείλονται σε ιούς και βακτήρια. Η κατανάλωση ωμών ψαρικών, όπως το σούσι, ο σολομός, η ρέγγα κ.ά. στα οποία δεν υπήρξε προηγούμενη θερμική επεξεργασία ή η κάπνισή τους ήταν αποτυχημένη μπορεί να οδηγήσει σε μόλυνση από διάφορα παράσιτα.

Οι διοξίνες απειλούν τα ψάρια αλλά και τον άνθρωπο κατά την κατανάλωση επιβαρημένων με αυτές ιχθυηρών.Υψηλά επίπεδα διοξινών έχουν εντοπιστεί στον σολομό της Βαλτικής, ενώ στην Ελλάδα δεν έχουν γίνει συστηματικές μετρήσεις για διοξίνες. Οι διοξίνες δρουν συσσωρευτικά και επομένως όσο μεγαλύτερο είναι το ψάρι τόσο μεγαλύτερες ποσότητες τροφής έχει καταναλώσει, άρα και μεγαλύτερες ποσότητες αυτών των ουσιών συσσωρεύονται στους λιπώδεις ιστούς. Για παράδειγμα, στις σαρδέλες που ζουν 1,5-2 χρόνια δεν προλαβαίνει σε αυτό το διάστημα να συσσωρευτεί μεγάλη ποσότητα διοξινών στους λιπώδεις ιστούς.

Τα τελευταία χρόνια αυξάνεται ο αριθμός των τροφικών δηλητηριάσεων από κατανάλωση ιχθυηρών που περιέχουν τοξίνες. Σχετικά μεγάλος αριθμός περιστατικών αφορά τοξικώσεις που οφείλονται σε κατανάλωση ιχθυηρών μολυσμένων από βιοτοξίνες.

Κοινό γνώρισμα αυτών των δηλητηριάσεων είναι ότι υπάρχει απουσία οργανοληπτικών χαρακτηριστικών που να δημιουργούν υποψία μόλυνσης των θαλασσινών, με αποτέλεσμα τα μολυσμένα τρόφιμα να φαίνονται στην όψη, στην οσμή και στη γεύση φυσιολογικά.

Βαρέα Μέταλλα είναι τα μέταλλα που έχουν ατομικό βάρος μεγαλύτερο από αυτό του σιδήρου (Fe). Τα μέταλλα αυτά είναι τα εξής:Υδράργυρος (Hg), Μόλυβδος (Pb), Χαλκός (Cu), Ψευδάργυρος (Ζη), Νικέλιο (Ni), Κάδμιο (Cd). Στο θαλάσσιο περιβάλλον, τα βαρέα μέταλλα, καταλήγουν μέσω της τροφικής αλυσίδας στους θαλάσσιους οργανισμούς, όπου και συσσωρεύονται κατά ένα συντελεστή 1.000-10.000. Aυτό σημαίνει ότι οι θαλάσσιοι οργανισμοί μπορούν να αποθηκεύουν τους ρύπους αυτούς και να τους μεταφέρουν στον ανθρώπινο οργανισμό με χρόνιες και οξείες βλάβες. Καθώς τα ψάρια βρίσκονται στο τέλος της τροφικής αλυσίδας, αντιπροσωπεύουν το βαθμό ποιότητας της θαλάσσιας περιοχής από πλευράς ρύπανσης.

Πολλά από αυτά τα μέταλλα σε μικρές ποσότητες είναι απαραίτητα για τη δράση των βιταμινών και τις ζωτικές λειτουργίες του ανθρώπινου οργανισμού. Σε μεγάλες ποσότητες όμως προκαλούν σειρά δυσμενών επιδράσεων. Η κύρια διαφορά της συμπεριφοράς τους στη θάλασσα από αυτήν των οργανικών ενώσεων είναι ότι τα βαρέα μέταλλα δεν βιοαποικοδομούνται, αλλά τελικώς καθιζάνουν με μορφή ιζήματος. Συνήθως μεταφέρονται μέσω των αστικών λυμάτων και βιομηχανικών καταλοίπων με τα νερά της βροχής ή των ποταμών στο θαλάσσιο περιβάλλον. Η σειρά τοξικότητας για τα διάφορα μέταλλα δίδεται ως εξής:

Hg2+>Cu2+>Zn2+>Ni2+>Pb2+>Cd2+>As3+>Cr3+>Sn2+>Fe3+>Mn2+

Η τοξικότητα των βαρέων μετάλλων εξαρτάται από τη συγκέντρωσή τους, το είδος του μετάλλου, την ύπαρξη και συνεργιστική δράση άλλων μετάλλων και το είδος του οργανισμού. Η τοξικότητα μπορεί να εκφραστεί μέσω νευροφυσιολογικών διαταραχών, γενετικών αλλοιώσεων των κυττάρων (μεταλλάξεις), επιδράσεις στην ενζυμική και ορμονική δραστηριότητα, σε βασικές λειτουργίες του οργανισμού, στην αναπαραγωγή, στην τερατογένεση και καρκινογένεση. Ο άνθρωπος κινδυνεύει μέσω της κατανάλωσης τροφής θαλάσσιας προέλευσης, πλούσιας σε βαρέα μέταλλα. Στη θάλασσα τα βαρέα μέταλλα είτε καθιζάνουν ως δυσδιάλυτα άλατα ή σύμπλοκα, είτε προσροφώνται στην επιφάνεια του φυτοπλαγκτόν ή ενώσεων με σωματιδιακή μορφή, όπως ένυδρα οξείδια του σιδήρου και του μαγγανίου και τελικά καθιζάνουν, είτε απορροφώνται από διάφορους θαλάσσιους οργανισμούς.

Λόγω λοιπόν της τοξικότητας των μετάλλων αυτών, οι περισσότερες χώρες έχουν θεσπίσει συγκεκριμένες οδηγίες όσον αφορά την συγκέντρωση των μετάλλων αυτών στα θαλασσινά τρόφιμα, καθώς και στα προιόντα επεξεργασίας τους.